13 Şubat 2011 Pazar

Babaannemin vasiyeti



      Küçüğüm ilkokul üçüncü sınıfa gidiyorum ,mersinde oturuyoruz o zaman babam var,tayini mersine çıkmış trabzondan oraya taşınmışız.Silifke ilçesine yaşıyoruz arkasında koocaman fıstık bahçeleri portakal bahçeleri olan süper bir yer ,göksu ırmağı hemen evimizin yanında akan masal gibi bir yer benim gibi sanal çocuk için.
      Babaanmeler kardeşinin kızını amcama gelin almaya gidecekler kıbrısa o zaman tabi uçak kolabişey değil gelmişler bize ertesi gün taşucu limanından kıbrısa gidecekler düğünü yapıp gelini alıp gelecekler.Babaannem de yengeme takmak için bir kolye yapmış şu yukardaki gibi bişey çocuğum bir de okul çağıma kadar köyde babaannemle yaşamıştım beni severdi babaaannem benim sevdiğim kadar en azından .Kolyeyi çok sevdim babaanne ben takabilir miyim onu olur benim olsun babaanne niye onu bana vermiyorsun yengemi benden çok mu seviyorsun falan.Çocuğum ama damardan giriyorum olaya.Babaanne dedemden kalan emekli maaşıyla köyde yaşıyor ekip biçtiğini yiyor falan öyle çok varlıklı değil kadın söz verdi bana gene de sen büyü sana da alıcam aynısından dedi.
       Sonra aradan zaman geçti biz büyüdük ve kirlendi dünya diyorlar ya aynen öyle oldu sonra bir gün baktım benim babam yoktu annem ve kardeşlerim ayakta durmaya çalışıyoruz babaannem oğluna sarılmış resim böyle kaldı aklımda  ben kolyeyi unuttum, sonra zaman dahada ilerledi ben artık dayanamayacak duruma geldim herşeyi bırakıp yurt dışına çıktım kimseye alo demedim dağılan beni topladım güce ihtiyacım vardı ya da sadece sakin ve uzak kalmaya ne kadar doğru ne kadar yanlıştı bilemiyorum sonuçta o zaman içerisinde benim babaannem çok hastalanmış hastaneye kadırılmış beni sayıklamış sürekli söylemiş miydim babaannem beni çok severdi ailenin ilk torunuydum ben dedem öldüğünde doğmuştum babaannem beni karlı bir kış günü hastaneye götürmek için kaç köy boyunca sırtında taşımıştı.Yapılanı unutan maya yok içimde,ne iyiyi ne de kötüyü.
       Sonra döndüm ben iyiydim, evlendim, annemle kardeşlerimle, ayırdığım ruhuma ruhlarındaki karanlığı karıştırmayan akrabalarla görüşeye başladım .Babaannemin hastanede  öldüğünü öğrendim o haberi aldığımın üzerinden yaklaşık 3 yıl geçti birkere gidebildim memlekete ama ayağım çekmedi gidemedim köye mezarına gidemedim .İçimde o köye gittiğime her zamanki  gibi babaanneeeee diye bağırdığımda ki bu yıllarca değişmedi hiç, bir yerden tardan mısırların arasından ,fındıklıktan bir yerlerden  hoooooovvvv diye geri cevap vereceği duygusu gitsin istemedim  .Gitmesin duygu ben köyümü hep babaannemle bildim değişmesin istedim belki yanlış bu düşüncem belki doğru ama değişmesin .
Babaanem hastaneye kaldırılınca bana o kolyeden yaptırmış ve kızlarına vasiyet etmiş bunu kızıma verin diye dün bana ulaştı kolye ağlıyamadım en azından bu yazıyı yazarken olduğu kadar ....
ben babaanemi özledim ....
İçimden geçen o kadar kötü duygular var ki sebep olanlara karşı....Allah yardımcmız olsun ...