Zaman

Ne çok takılıyorum bu kavrama ben bu aralar.
Geçenlerde işim düştü üniversiteye gittim, biraz yürüdüm istediğim kadar değil izin verildiği kadar şöyle bir gözlemliyor insan çevreyi ve sonuç mu ? Etraf çoluk çocuk kaynıyor gibiydi.
Mühendislik fakültesi kantininde oturdum bir çay içtim kendi okulumun kantinini yad ederek gerçi benim kantinim daha güzeldi müzik kutumun yanındaki masa daha keyifliydi :)
Etrafa bakarken aklıma lisede; üniversite için tonlarca kitap çözerken soru bankalarının peşi sıra koştururkenki günlerim geldi ,üniversite tanıtım günlerine katıldığım zamanlar geldi ilk kez üniversitelilerle tanışmam geldi ,gözüme kocaman adamlar gibi görünüyorlardı.
Sonra ben üniversiteli olunca çevremdekiler normal arkadaşlarımdı .Şimdi o kantinde oturanlarsa çocuktu , hepsi birer çocuk.
Yaşlı hissettim hem de çok birine yol soracakken hitabet kısmında dilimin ucuna kadar geldi gençler şurası nerde diye sormak, sonra durdum noluyor yahuuu ?
ne oluyoruz?
nedir bu yaşlılık duygusu?
Elimden kayıp giden zaman korkusu?
yaşlılık değil korkum giden zamanda gözüm kalıyor yetmiyor sanki eksik yaşıyormuşum gibi hissediyorum ...
çok zor bir kavram şu zaman ...