zaman parça parça

''

''

Parçalandım 

Ve her bir parçam ayrı yere bıraktım 

Birini açık denizlerin en derin yerine attım 

Kürek çektim, uzaklaştım, dönüp arkama bakmadım bile 

Birini yüksek dağların zirvesine çıkardım 

Hiç kimse kurtarmasın, kurda kuşa yem olsun diye 

Birini hiç unutmadığım o küçük şehirde bıraktım 

Dönemedim, kimbilir, belki dönsem de bulamazdım 

Önce savruldum yok oldum 

Sonra dinlendim duruldum 

Ve her giden parçam yerine 

Yenisini doğurdum 

Daha güçlü, daha sakin 

Daha mutlu, daha suskun 

Daha olgun, daha kırgın 

Daha yalnız, daha yorgun 

Birini tandık bir vişne ağacının dibine ektim 

Soramadım filizlendi mi, sürgün verdi mi 

Birini çok sevdiğim bir dostta unuttum 

istedim, geri vermedi, meğer benden pek haz etmezmiş 

Birini büyük bir aşk uğruna ateşlere attım 

Bilerek, isteyerek, ama asla pişman olmadım 

''

Sonra dinlenip duruluyorsunuz ve her giden parçanın yerine yenisi gelirmiş 

2002 yılında demiş bu sözleri Candan ablamız ve ben üniversiteye gidiyormuşum 

muhtemelen ikinci sınıf hayal meyal kasetini aldığımı anımsıyorum 

zaten 6 kasetim vardı hepi topu para verip aldığım 4 ü barış mançoya aitti daha param olsa muhtemelen bu sayı artardı ki mp3 çalarlar çıkıverdi 

kalmış ama bu albüm az sayıda kasedimin arasına girmiş 

o zaman tam anlayamamışım evet bağlamış ama gerçeği sis perdesi ardındaymış 

anlamı oluşmamış henüz zihnimde

 aradan 14 yıl geçmiş offff be ne çok yıl geçmiş 

yıllar ne çabuk da geçivermiş 

ve şimdi anlıyorum ne demek istediğini onlarca parçamı dağıtmış olduğumu teklifsizce ruhumdan parçaları insanlara verdiğimi 

ve bir çoğunun da gözlerimin önünde buruşturulup kuytularda bırakıldığını daha yeni yeni  anlıyorum 

açık denizlerim ,dağlarımın zirveleri ve de küçük şehirlerim var benim de ruhumdan parçaları emanet ettiğim 

ve halen emanet ediyorum bıkmadan usanmadan 

ne kalmış bana diye düşünmeden 

ya da en kalacak bana diye endişe etmeden 

bunu neden yapıyoruz ki

mantıklı değil sanki sonsuzmuş gibi ruhumuzu parça parça neden veriyoruz

ve neden de hep kıymeti bilmeyecek olanlara gidiyor ki bu parçalar

bazen acaba parçalar da kıymetsiz mi yani objektif bakabilmek gerekiyor olaya 

bir de bu açısı var işin evet parçalar benim ve benim gözümden çok kıymetliler 

belki de karşı tarafa çok da tınlar

yine empatik oldum di mi halbuki bencil pisliğin teki olacaktım 

yeni hayat felsefem bu olacaktı geldiğim noktaya bak ruhumun değerini sorguluyorum 

bugün güzel ruhlu bir arkadaşımla bir kaç dakika sohbet ettik evet telefonda 

nerdeyse tüm ruhu güzel ruhu ruhuma eş dostlarım uzaklarda zira biri hariç hepsi desek daha doğru olacak :) 

şu konuydu gündemimiz

ve verdiklerimizi geri alamayacağımız

verdiğin değer seninle alakalıdır çünkü o değerle ne yapacağı ise karşındaki kişiyle 

kendini bile değiştiremiyorken ki ben gördüm yıllardır aynı haltı yiyorum değişmiyorum vesselam karşındaki insandan değişmesini bekleyemezsin

eee nooolcak bol kepçeden dağıtılacak kadar kaldı mı sende derseniz

cık yok kardeşim kalmadı 

o yüzden artık kemerleri sıktım 

ama bu yalnızca duvar örmekle olmuyor yalnızlaştırıyor uzaklaştırıyor 

ve kemer sıkmış olmak dış ilişkileri etkilemiyor sanki bazen ruhuma ben de ulaşamıyorum 

o kadar tepkisiz hissediyorum ki bu ben miyim diyorum 

noluyoruz oğlum böyle miydi hayat

ya evet pembe gözlükleri galiba daha yirmili yaşların başında çıkarmıştım ama griden siyaha döndüğünü kaçırmışım görüşümün 

kendim adına üzücü 

diğerleri adına durum ne emin değilim döngünün neresinde kimin ne yaşadığına bakacak kadar empati kaldı mı bünyede ondan da emin değilim 

toz duman her yan 

belki de bloğu kapayıp kendimle söyleşilerime geri dönmeliyim ya da bakalım bakalım sizde ne serzenişler var :)

belki liste yapmalıyım verdiğim parçaları 

geriye dönüp dönüp geri istemeliyim 

geri verirler mi parçalarımı

 ya da uyar mı o parçalar yerlerine